Meerdaal: een woud met een verleden
Wandelaars overschrijden de taalgrens
Bergstijgers nodigden ons uit op hun eerste activiteit van het nieuwe jaar.
Met 15 leden gingen wij op hun verzoek in en begonnen aan een wandeling van 7,5 km in het Meerdaalwoud.Dat dit bos met een oppervlakte van nagenoeg 1900ha (samen met het Heverleebos) een van de grootste bosgebieden van Vlaanderen is wisten wij maar al te goed. De voornaamste boomsoorten die hier voorkomen zijn: de inlandse eik, beuk, es, esdoorn, berk en grove den. En de topografische hoogte schommelt tussen de 55 en 107,5 meter. Met een plaatselijke gids kan je dan nog wel wat legendes en saga beluisteren. Meestal is dat de kennis die je opdoet van een bos en dat was ook zowat hetgeen wij wisten van het bos uit de omgeving.Wat wij bijleerden was dat vlak bij de parking aan de Weertse dreef het op één na hoogste punt van het bos zich 102,5 meter boven zeeniveau verheft en eigenlijk een historische plaats is. Op deze Tomberg werd ooit recht gesproken. Het middeleeuwse woudgerecht of Tomme had hier plaats. Er werd hier zelfs een gebouwtje opgetrokken om deze rechtbank te laten zetelen. Even verder kwamen wij langs de springputten. Deze ontstonden toen er hier na de tweede wereldoorlog grote hoeveelheden springstof werden onschadelijk gemaakt werden. Door de explosies ontstonden kraters en wallen. De grond werd op de bodem van de putten verdicht zodat het water moeilijk kon wegsijpelen. Hier rond ontwikkelde zich een gevarieerde fauna en flora. Toen kruisten wij de “Tiense groebe”. Een 2600 meter lange kloof die door de ene auteur een zijtak van een Romeinse heerweg zou zijn, door een andere werk uit de steentijd met een godsdienstige betekenis en door nog een ander gewoon een weg tussen de vindplaats van ijzeroer en de smeltovens. Nog even mijmeren over de tumuli van Romeinen of ijzersmelters en daar duikt aan het einde van een holle weg de Warandevijver op. Gegraven bosvijver om het water op te vangen en dan af te voeren naar de Nethen. Hier steken wij even de taalgrens over en gaan in Wallonië op zoek naar de terpen van de “Enceinte Saint-Nicaise”. Een versterkt kamp met op een nabijgelegen heuvel nog een dubbele tumulus. Terug aan de Warandevijver is het vrij eenvoudig om door het loofbos opnieuw aan ons vertrekpunt te komen. Met de auto’s naar Sint-Joris-Weert en het Art Café waar de Bergstijgers ons trakteren op een nieuwjaarsdrink. Schol en hopelijk hebben wij in november voor “onze” wandeling een even mooi zonnetje als vandaag.
Reacties